مسیحا جوانمرد

مُبتلایِ وَطن و تَنَت ماندم

در تلاطُمِ آغوشِ تواَم مُعما بود

پاشنه بر کشیدم که تا خودم بِرَوم،

در دلم شوقِ با تو ماندن هویدا بود

***

    تبریز را تا خودم سفر کردم

مشروطه را دیدم و گریه های زنان

که صدایِ شیونِ اَرس دلم را بُرد،

تا اِنتهایِ برادریِ باقرخان

***

از کنارِ دخترانش گذر کردم،

چشم انتظار نشستم که ریحان را...

در چهره ی مَردمِ شهر دردی بود،

گویی قرار بود که باز جیران را...

***

بعد از آن به سنندج سفر کردم

از کوه هایِ استوارِ تو پُرسیدم

تا پای کوبیِ مردانُ و زنانت را،

در چله چِله ی زمستان تَنَت دیدم

***

در لا به لایِ هیبت اورامان،

پیرمردی از اِصالت خَبر می داد

انگار دست هایی از سَقِز آمده بود،

عشق را به آنسوی مرز گُذر می داد

***